آفتاب نیوز :
عباسی عبدی در خاطره ای به نام «درباره جنگ غزه» نوشت: شاید دیروز از من انتظار داشت درباره جنگ غزه بنویسم، اما از آنجایی که فعلاً در برنامه درسی ام نگارش سیاسی ندارم، باید تحلیلی بنویسم. از طرفی نوشتن تحلیل به گونه ای که برای شنونده مفید باشد نیاز به دانش و آشنایی زیادی دارد که من در این زمینه ندارم. لذا پس از مشاهده و مطالعه واکنش ها به چند نکته اشاره می کنم.
1- هیچ کس نمی داند در آینده این جنگ چه اتفاقی خواهد افتاد. سکه ای است که به بالا پرتاب می شود و قبل از آن که پایین بیاید، ده ها و صدها بار تغییر مکان می دهد. بنابراین، نتیجه نهایی را قطعی تلقی نکنید. چون بازیگران این بازی فقط حماس و اسرائیل نیستند، حتی اگر تنها باشند، باز هم پیش بینی قطعی غیرممکن است.
در جنگ جهانی دوم، موفقیت های آلمان در سه سال اول آنقدر سریع و گسترده بود که هیچ فکری به شکست احتمالی آن کشور نمی شد، اما سه سال بعد و در پایان جنگ، نشانه ای نبود. تاک و نه نشانی از تاک. پس از سال 1967 و ایجاد خط بارلو، اسرائیل فکر می کرد در قلمرو امنی قرار دارد، اما جنگ 1973 خلاف آن را ثابت کرد.
در رویارویی با فلسطینی ها در سرزمین های اشغالی چندین بار اما هر بار روز به روز به جایی رسیده که فکر می کند غیرقابل برگشت است. غافلگیری در این جنگ نیز زاییده همین تخیل خوب است. این منطق اعلام پیروزی حماس نیز صحیح است و نمی توان آن را بر اساس موفقیت یا شکست روزهای اول ارزیابی کرد.
در این سالها دو جنگ در افغانستان و اوکراین مصداق بارز این غیرمنتظره بودن است. حتی در بسیاری از موارد می توان گفت که محصول نهایی برای هر دو طرف جنگ چیزی جز شکست نیست. به خصوص در شرایط بن بست سیاسی.
2- با توجه به پیشرفت فناوری ارتباطات، گزارش ها و تصاویر سانسور شده به سرعت و بعضا متاسفانه منتشر می شود که پیامدهای روحی و روانی فراوانی دارد. اگرچه حماس به عنوان یک دولت عمل نمی کند، اما باید سعی کند از قوانین جنگ پیروی کند. ناگفته نماند که یکی از مهمترین نقاط ضعف اسرائیلی ها نگرش نژادپرستانه و بی توجهی به قوانین جنگی است که از آنها چهره ای منفور ساخته است.
من می دانم که به راحتی می توان چنین توصیه ای به کسانی کرد که حس تحقیر، اشغال سرزمین خود و ظلم بی پایان اسرائیل را تجربه نکرده اند، و نمی دانم مردم عادی کشورهای دیگر چه می کردند. در جای فلسطینی ها و در شرایطی که سربازان آمریکایی در افغانستان و عراق دست به اقدامات مشابه می زنند و اسرائیل نیز در طول سال دست به چنین اقداماتی می زند، چگونه می توان انتظار چنین رفتاری را از جوانان بی انضباط، جوانان فلسطینی داشت. شرایط اشغال و شاهد ادامه آن تاکنون بوده است، اما موضع رهبران حماس و برخورد رسمی با این اقدامات می تواند در بهبود این رفتارها سازنده باشد.
علاوه بر این، از نظر سیاسی و تبلیغاتی، چنین اقداماتی به آنها آسیب می رساند. البته در این جنگ برخورد با اسرا و کشتار غیرنظامیان و کودکان برای نتانیاهو یک دستور عادی و طبیعی است.
3- صرف نظر از نتیجه این جنگ، یک نکته را نشان می دهد; بدون حل مسئله فلسطین، حداقل در چارچوب قطعنامه 338 و سایر اسناد و قوانین بین المللی، مسئله فلسطین با تکیه بر زور قابل حل نیست. این گونه بحران ها راه حل دیگری جز توافقات دائمی ندارند.
تجربه جهان در جنگ جهانی اول بسیار مهم است. آلمان شکست خورد و کشورهای پیروز شرایط سختی را بر آن تحمیل کردند، اما در نتیجه رایش سوم از دل آلمان شکست خورده بیرون آمد که جهان را ویران کرد.
این درسی بود که گروه پیروز در جنگ دوم از آن استفاده کردند و راه دیگری را در پیش گرفتند. به طور خلاصه، جنگ بوده، هست و خواهد بود، اما هر چه اندازه آن بزرگتر باشد، دستاوردها و نتایج آن کمتر است، مگر اینکه طرفین جنگ آن را مقدمه ای برای دستیابی به صلح پایدار بدانند.
4- بعد از این جنگ حرف های زیادی در فضای رسانه ای و مجازی به چشم می خورد که اغلب به صورت شعاری از زیر پتو می ماند. شاید هیچ راه فراری از جنگ در فلسطین وجود نداشته باشد زیرا نتانیاهو همه راه ها را مسدود کرده است، اما جنگ پدیده ای است که همیشه باید به یک پایان عادلانه و شرافتمندانه فراخوانده شود، زیرا عواقب واقعی آن بر عهده کسانی است که لزوماً خواهان جنگ نیستند. فلسطین. احزاب اصلی در این زمینه
این سطح از قطبی شدن در تحلیل و نگاه به این رویداد برای ایران از هر جنگی بدتر است. از دفاع همه جانبه از اسرائیل گرفته تا دفاع همه جانبه از رفتار فلسطینیان با مردگان و اسیران و گاهی تشویق یا توجیه آنها. اگرچه این دو گروه اقلیت هستند، اما وجود دارند. 5- و در نهایت آخرین نکته پاسخ دولت به این جنگ است. این رویکردها باید ترکیبی از اصول اخلاقی، انسانی و حقوقی و در عین حال حفظ اصل منافع ملی باشد. البته ترکیب این دو اصل تا حدودی ظریف و دشوار است.
در حال حاضر من در موقعیتی نیستم که بگویم کدام رویکرد با این دو اصل سازگار است، اما می دانم که سیاست فعلی باید قابل بحث باشد. به هر حال باید از این که سیاست خارجی کشور قربانی رقابت های سیاسی داخلی شود پرهیز کرد، اما به نظر می رسد همه سیاست خارجی را از منظر منافع سیاسی داخلی ارزیابی می کنند و این قطعا مضر است.
